Geçen yaz küçük oğluma ablalık yapan onunla oynayan Aslı hayatımıza girdi. Biz onu ailece çok sevdik. Benim hiç olmayan ve özlemimi çektiğim kız kardeşim oldu. Hem oğlumla ilgilendi, oyunlar oynadı hem de bana yoldaşlık yaptı. O da bizi sevdi ve bize gelmeyi bıraktığı zamanlarda bile görüşmeye devam ettik. Dün de mezuniyeti vardı. Bizi davet etti. Tüm ailece törendeydik.
Aynı fakülte mezunu olduk. Yıllar sonra törenin yapıldığı salona gitmek hem de bu sefer oğullarımla birlikte orada olmak garip bir duyguydu. Koltuklarına oturduğumda salonu inceledim. Değişen bir şey yoktu. Yıllar önce paneller, konferanslar, çeşitli toplantılar ve hatta hatırladığım kadarıyla sinema gösterimleri için gittiğim salon yine aynı yerdi. Bir an o zamanlar ki ben hemen yanı başımdaydı. Ama dönüp kendime baktığımda değişenin ben olduğu açık saçık ortadaydı.
Çeşitli gösteriler yapıldı. Zamanında dersime giren hocalar rektör ve dekan olmuştu, konuşma yaptılar. Konuşmalar her zamanki gibi salondakileri sıktı. İlginç bir tesadüfle rektörün babamın üniversite yıllarından sınıf arkadaşı olduğunu, dekanın da amcamın liseden sınıf arkadaşı olduğunu farkettim. Rektör olan hocayı oldukça nazik ve beyefendi biri olarak hatırlıyorum. Öğrencileriyle konuşurken ceketini ilikler ve "siz" diye hitap ederdi. Dekan olan hocaya ise öğrenciler oldukça "kıl" olurdu çünkü bir çok arkadaşım onun dersinden lüzumsuzca okulu uzattı. Ben onun derslerinden geçmiştim ama nasıl olduğu konusunda hala bilinmez benim için. Çünkü hemen hemen aynı şeyler yazdığımız arkadaşlarımızın bir kısmı geçerken bir kısmı da kalmıştı. Hocanın değerlendirme kıstasları hepimiz için bir muamma idi.
Tören sonrası bahçede geçmiş günleri yad ettik. Eşimle tanıştığımız yerdeki banklar kaldırılmıştı. Okulda çok şey değişmişti. Tabi biz de...
Dünden ruhumda kalan en belirgin şey ise, yıllar öncesi bendi. Aslında bütün tören boyunca yanı başımdaydı ve öylesine genç, umut dolu ve bir o kadar safdı ki!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder